 |
| Никола Мартиноски |
Пред околу еден месец со син ми, по 2 години и три месеци од неговото раѓање, или вкупно 27 месеци, ја завршивме нашата убава и (релативно) долга приказна со доењето.
Одбивањето се сосем случи спонтано и на мое големо изненадување, а и спротивно на предупредувањата на најголем дел од блиските, скоро безболно. Веќе подолг период му најавував на син ми дека наскоро ќе нема веќе доење и претпоставувам дека и тоа одигра улога во неговото лесно прифаќање на промената. Подоите ни беа сведени на минимум - само пред заспивање и ако се разбудеше во текот на ноќта, или во ситуации кога беше екстремно вознемирен. И така, во текот на една недела кога имав многу работа а истовремено бев и малку настината па спиев во друга соба едноставно сфатив дека веќе поминале неколку дена без тој ноќен ритуал.
На крај, без експлицитни и трауматични демонстрации на незадоволство и некоја голема тензија заврши последната директна физичка врска помеѓу мене и моето дете. Од оваа дистанца можам да кажам дека и двајцата имавме апстиненцијална криза, малиот стана многу покенкав, јас понервозна, а времето потребно за детето да се смири и заспие навечер се зголеми за најмалку десет пати, ама син ми никогаш и не бил цврст спијач, така што и тоа го пребродуваме без некоја посебна драма.
Го пишувам ова затоа што забележав дека има доста притисок врз мајките што решаваат да ги дојат своите деца подолго од она што е општествено „препорачливо“ - околу една година.
И покрај препораките на Светската Здравствена Организација за доење до 2 години, а и покрај зголемената свест за предностите од доењето, мајките што ги прекршуваат овие непишани правила не поминуваат без доза на потсмев, а често и самите се цензурираат и тивко си се потсмеваат за да удоволат на општествено прифатените норми за доењето како нешто срамно, особено по извесна возраст на детето.
Поради општото ниско ниво на толеранција и поддршка за доењето во пракса (за разлика од неговото величање и мистификација во теорија) ова ќе биде прв од серија постови посветени на доењето. Би сакала само да нагласам дека со овој обид за промоција на доењето никако не би сакала да ги омаловажам родителите што од било какви причини се решаваат да користат адаптирано млеко. Едноставно сметам дека би било убаво кога доењето би станало прифатено во иста мера и на ист начин (особено во јавност) како хранењето со шишенце.
Истовремено ги повикувам сите мајки кои ја делат оваа филозофија и сметаат дека е потребна поголема демистификација и поддршка за доењето и доењето во јавност, да ми пратат слики од себе како дојат (може повеќе или помалку експлицитни) за да направам колаж (кој се разбира ќе ја вклучува и мојата слика), а исто така добредојдени се да ги споделат своите размислувања/доживувања врзани за доењето.
На крај, без експлицитни и трауматични демонстрации на незадоволство и некоја голема тензија заврши последната директна физичка врска помеѓу мене и моето дете. Од оваа дистанца можам да кажам дека и двајцата имавме апстиненцијална криза, малиот стана многу покенкав, јас понервозна, а времето потребно за детето да се смири и заспие навечер се зголеми за најмалку десет пати, ама син ми никогаш и не бил цврст спијач, така што и тоа го пребродуваме без некоја посебна драма.
Го пишувам ова затоа што забележав дека има доста притисок врз мајките што решаваат да ги дојат своите деца подолго од она што е општествено „препорачливо“ - околу една година.
И покрај препораките на Светската Здравствена Организација за доење до 2 години, а и покрај зголемената свест за предностите од доењето, мајките што ги прекршуваат овие непишани правила не поминуваат без доза на потсмев, а често и самите се цензурираат и тивко си се потсмеваат за да удоволат на општествено прифатените норми за доењето како нешто срамно, особено по извесна возраст на детето.
Поради општото ниско ниво на толеранција и поддршка за доењето во пракса (за разлика од неговото величање и мистификација во теорија) ова ќе биде прв од серија постови посветени на доењето. Би сакала само да нагласам дека со овој обид за промоција на доењето никако не би сакала да ги омаловажам родителите што од било какви причини се решаваат да користат адаптирано млеко. Едноставно сметам дека би било убаво кога доењето би станало прифатено во иста мера и на ист начин (особено во јавност) како хранењето со шишенце.
Истовремено ги повикувам сите мајки кои ја делат оваа филозофија и сметаат дека е потребна поголема демистификација и поддршка за доењето и доењето во јавност, да ми пратат слики од себе како дојат (може повеќе или помалку експлицитни) за да направам колаж (кој се разбира ќе ја вклучува и мојата слика), а исто така добредојдени се да ги споделат своите размислувања/доживувања врзани за доењето.
No comments:
Post a Comment