Bang Bang

Се’ уште сум под импресија, или подобро кажано опседната со трагедијата од Конетикат. Јасно ми е дека такви настани се случуваат секојдневно, и дека голем дел од нив во неразвиените земји не се ни медиумски покриени, но кога нешто вакво ќе се случи во УЧИЛИШТЕ, во една богата и релативно безбедна земја - едноставно ми се тресат коските.

Најстрашната слика - мобилните телефони во џебовите на убиените деца што не престанувале да ѕвонат.

Понекогаш светот е едноставно премногу суров за да си родител. Што ме води до најтешкиот аспект на родителството (за мене) - свеста за ранливоста/смртноста на моето дете. Ако порано најмногу ме плашеше бесмислата на нашето постоење како човештво, сега тоа е стравот дека некогаш, некаде, некој може да го повреди моето дете. И дека во голем број од тие случаи јас нема да можам да сторам буквално ништо.

Не можам ни да замислам како им е на тие родители. Искрено сочувство, иако претпоставувам тоа ни малку нема да им помогне.

Колку и да се трудам да не осудувам, не ми е јасно како тоа мајката што била свесна дека дома има (најблаго речено) проблематично дете, решила да чува огнено оружје - и тоа полуавтоматско - и да ги носи децата да учат да стрелаат. Љубителите на теории на заговор веднаш ќе речат дека таа стои (свесно или не) зад масакрот.

активисти за контрола на поседување оружје ги оплакуваат жртвите. фото: ZHANG JUN / XINHUA / ZUMA PRESS

За среќа, масовни убиства од типот на овој во Сенди Хук кај нас нема. Нас не’ тепа полека но сигурно - стандардот наш насушен.