Одлуката да му дозволам на син ми да шкрта по ѕидови беше една од најостро осудуваните што ги донесов како родителка од потесната и поширока околина :)
Многумина (со право) мислат дека треба да постои извесна дисциплина и ограничување на детската слобода за креативно изразување на заедничкиот простор во домот, па решенија како цртање по големи хамери хартија залепени за ѕидот, или шкртање на само еден ѕид, или само во детската соба ми изгледаа компромисни и прифатливи, но со оглед на тоа што и онака планиравме бојосување на целиот стан оваа пролет, му дозволив на син ми да прави што сака со ѕидовите.
Целата приказна започна сосем случајно, а заврши со повеќе слоеви на слики со пенкало, дрвени боички и креди на буквално секоја ѕидна површина до која што син ми имаше пристап и некои од нив беа навистина убаво осмислени и обоени... па... шкртаници. Имаше еден период кога детето баш по цел ден си шкрташе па и јас си добив сериозни опомени од околината дека тоа веќе ги преминува сите граници.
На крај, приказната заврши со тоа што по бојадисувањето син ми сосем изгуби интерес за ѕидовите како медиум за креативно празнење и продолжи со некои други слични активности, така што засега, јас - попустливо-наметливата мајка - сум морален победник во ситуацијата.
Зборот ми е, што би било најпаметно да направам во случај скриениот мурален гениј во син ми повторно да се разбуди? Ако се најде некој повеќе или помалку искусен родител/ка како го чита ова, навистина би сакала да чујам како би/сте се справиле со ова :)
No comments:
Post a Comment